Bir zamanlar gazeteler halkın gözü kulağı olarak tarif edilirdi.
Teknoloji hayatımızda tamamen yer alıp sosyal medya güçlenince durum değişti.
Sosyal medya kullanıcıları kendilerinin gözü kulağı olmaya başladılar.
Gözleriyle görüp kulaklarıyla duyduklarını sosyal medya tabiriyle paylaştılar.
Basın tabiriyle de yayınladılar.
Eski meslek mensuplarının önem verdikleri hatta olmazsa olmaz dedikleri araştırmacı gazetecilik geri planda kaldı.
Sokak haberciliği tabiri hayatımızda yer almaya başladı.
Her şey anlık oldu.
Bu arada görüntü ve bilgi kirliliğinin yanısıra belgesiz bilgiler yaygınlaştı.
Mesleğin namus sözü unutuldu.
Her isteyen birer haber sitesi açarak haberciliğini sürdürdü.
Usta çırak ilişkileri tarihe karıştı.
Böyle olunca meslek erbabından faydalanarak yetişme anlayışı kayboldu.
Halbuki her gazete aynı zamanda birer okul görevi de görüyordu.
Nasıl haber yaparım derdi, nasıl para kazanırım derdine dönüştü.
"Parayı veren düdüğü çalar" tabirine kurban edildi.
Bir getirisi olmayan yerel değerler arşive kaldırıldı.
Tenkit gözüyle bakınca bunları görmek mümkün.
Ancak; Bugünden tezi yok yerel medya kendi şehrine dönüp şehri harman etmeli bütün değerlerini yeniden ortaya çıkarıp bir kuyumcu hassasiyetiyle vitrine çıkarmalıdır.
Genel medya tesirinde kalıp şehrini unutmamalıdır.
Şehir de bu kaygıyla hareket eden medyasını ihmal etmemeli destek vermelidir.
Medya hayatımızda önemli bir yere sahiptir.
Şehrin kütüphanesi ve arşivi niteliğindedir.
Yüzbinlerce insan saatbaşı medya kanallarını gezerek yaşadıkları dünyadan habersiz kalmamaya çalışmaktadır.
Yaptığı görevin ciddiyetine inanarak kusursuz bilgi ve haber sunabilmeyi kendilerine onur sayanlara saygıyla...
