Yaşayanlardan evvel anlatanlara inandık.
Riyakar bir toplum olduk.
Halbuki büyükler bir doğru hareket bin söze evla demişler.
Adam eline mikrofonu alınca rüyanıza giren ak sakallı dede sanıyorsunuz.
Peşine takılıp gitmek istiyorsunuz.
İşte bu insan olursa ancak böyle olur diyorsunuz.
Adam mikrofonu elinden bırakıp kürsüden inince bakıyorsunuz ki az evvelki konuşan adam sanki bu değil.
Hava onda, tafra onda, kibir-caka daha ne varsa...
Güzel konuşma gayretinde olanlarla değil, güzel yaşama derdinde olanlara ihtiyacımız var.
Yani söze değil öze bakmalı.
İnsanı yüceltip yükselten söz değil özdür.
Öz sağlamsa söze ne hacet.
Söylenmiş söylenmemiş fark eder mi?
Konuşmayalım mı?
Yazmayalım mı?
Elbette konuşalım ve yazalım.
Konuşacağız da.
Hem de sözün en güzelini söyleyerek...
Önce o sözün değerini bilip yaşayarak...
Yara ne kadar derinse o kadar merheme ilaca ihtiyacınız vardır.
Kapatmak için uğraşmak gerekiyor.
Konuşan kişi genelde eksiği kadar konuşuyor.
Vesselam
