Mürid (Hikaye) -Mustafa Kutlu

Sanırsın yeşil ekine yel düştü... 

O gece âlem-i mânâda efendisini görmüş idi. 

Hasretlik aradan çıkmış idi. Alnını ter basmış, sanki göğsünün orta yerine bir loğ taşı konmuş idi.

Ne ise ki Efendi mütebessim, "Ya ihvan" demişti,"' "Akpınar'ın suyu yine öyle büngül büngül akmakta mıdır?".

Derekap el bağlamış, boynunu bükmüş "Beli Sultanım''' diye usulünce cevap vermiş idi. O demde Efendi dahi sözlerine devam ile "Ne olmalı olmalı da, şuracıkta Akpınar'ın suyundan su sızdıran bir toprak testi olmalıydı gurban. Bu şehir yerlerinin suyu su olmaktan çıkmıştır. Çıkmak ne demek düpedüz şişeye girip acı ilaç kesilmiştir. Vay ki Akpınar" deyip elini bir dizine vurarak müritten yana bakmış idi.

Uyandı   mürit.

Sanırsın   gece   karanlığında   göremezin   gözüne   gün   düştü.

Sabah namazının önü sıra Akpınar'a vardı. Dağ keçileri,, keklikler, üveyikler suya inmişlerdi. Onları sevip okşadı. Abdestini alıp namazını kıldı. Besmele ile testisini doldurdu.

Eviyle evdeyişle, konuyla komşusuyla, köyün iti çobanıyla, ağacı harmanıyla, hasılı her bir şeyiyle tek tek görüstü: içinden kabarıp taşan sevinç yazıya yabana dağıldı. Kurtlar kuşlar  ardından el ettiler. O da her birini ayrı ayrı yaradana ısmarladı. Dağdan düze indi.

Yoldan geçen bir otobüse bindi. Selâm verip, şişman kıravatlı, dağınık suratlı, kabak kafalı, gözleri fıldır fıldır, gazete okuyan bir adamın yanındaki boş koltuğa oturdu. Tes­tisini kucağına aldı. Kabak kafalı   adam bir testiye, bir de otobüste bulunanlardan yana baktı. Dudağının ucu ile kas kas güldü. O gülünce otobüste bulunanlar bu gülüşten ne anladılarsa onlar dahi mânâlı, mânâsız güldüler. Şoför gaza bastı. Gaza değil sanki başka bir şeye bastı. Araba kuş oluphavalanacakmış gibi hızlandı, direksiyonun ağırlığı tüye dön­dü. Şoför "Allah Allah, nedir yahu?" diye pirelendi.

Kabak kafalı adam müridin ak sakallı yüzüne doğru döndü. Dönünce sanki burnuna hacıyağı kokacakmış gibi peşinen yüzünü buruşturdu. "Yolculuk ne tarafa baba" diye sordu.

Mürit onun gözlerinin içine baktı. Gözlerinin içinde kal­bini gördü. Bu kalbin karanlığına karşı, "Dün gece âlemi mânada efendimi gördüm" diyemedi. Sadece belli belirsiz gideceği şehrin adını söyledi.

Kabak "kafalı adam hacıyağı yerine taze bahar havası es­tiren ihtiyara gazete havadisleri okumağa başladı. Meselâ, radyasyonlu çayları gömeceklermiş dedi, Devlet Bakanı Safvet Sert, Diyanet İşleri Başkanı Said Yazıcıoğlu'nun resmî "kıyafeti olan sarık ve cüppeyi makamında, halkın içinde, resmî toplantılarda ve televizyonda her zaman giymemesinin "herhangi bir kasta dayanmadığım açıklamış, onu söyledi; ölü deniz haline gelen Marmara'ya yeniden hayat vermekiçin bir strateji saptanacağını belirtti, en sonunda bir fotoğrafı işaret parmağı ile göstererek "İşte Demirel'in para musluğunu kesen "bakan" diyerek ihtiyara "Eee.. Sen ne diyor­sun "bu işlere" diye asılmaya başladı.

Mürit ona gülümsedi. Sonra testisinden bir bardak su doldurup verdi. Kabak kafalı adam kana kana içti. Adam suyu içince nedense çocukluk günlerini hatırladı. Başını cam­dan yana döndürdü, akıp giden görüntülere daldı. Ölen babasını eski mahalledeki evlerini dut ağaçlarını, uçurtma, uçurduğu çayırları hayâl etti. Adamın içine bir hasrettir çöktü. Gazeteden, havadislerden falan, uzaklaştı. Temiz bir sofra örtüsü, bir tahta kaşık, tepeden tırnağa çiçek açmış bir badem ağacı düşündü, sonra bir Yunus ilahisinin içinde gezinmeye başladı.

Mola verdiler.

Kaytan bıyıklı, karayağız şoför müridi yemeğe davet etti. Kabak kafalı şişman adam, civelek muavin, şoförün kendisi, yanında yol boyu sohbet edip durdukları bir akrabası hep birlikte yemeğe oturdular. Mürit azık torbasından mendile sarılmış tulum peyniri ile tandır ekmeğini çıkardı.

Lokantaya taze sağılmış süt kokusu ve çiğnenmiş çimen kokusu birlikte yayıldı. Sofradakiler müridin peynirinden ve ekmeğinden "hele şöyle bir tadalım" diye bir iki lokma al­dılar.

"Yahu bu ne güzel peynir böyle, ya bu ne tatlı ekmek'" deyip yumuldular. Neredeyse lokantanın yemeğine hiç el vurmadılar. Onlar yedikçe mürit sevindi. Onlar yedikçe mürit "buyurun, aç kalmayın, karnınızı doyurun" dedi. Yediler yediler bitiremediler. Sonunda mürit sanki hiç el sürülme­miş gibi azığını topladı. Kısacık bir yemek duası yaptı.

O sofrada bulunanlar, o lokantada yemek yiyenler, oraları mesken tutup oturanlar bu duadan nasiplerini aldılar.

Bereket yağdı.

Bereket az bir süre lokantacının, benzincinin, şoförün, yolcuların, canlı cansız her mahlûkun önünde el bağlayıp durdu. Böyle bir rahmet ânında bir dilenci lokantanın kapısından patronun masasına doğru baktı. Patron o sırada sigarasını yakıyordu. Varsın yaksın. Yine de dilenciyi bal gibi gördü. Aklınca görmezlikten geleyim dedi. Hani sigara, yakıyor ya. Umursamazlıkla başını öte tarafa çevirdi. Bunun üzerine bereket bir daha kim bilir kimin yüzü suyu hürmetine dönüp gelmek üzere oralardan kaçıp gitti.

Bereket uzaklaşırken mürit onun ardı sıra bakıp durdu, içini geçirdi. Tövbe istiğfar etti. Otobüse bindi.

Şehre indiğinde müridi tanımadığı bir kalabalık karşı­ladı. Yani esasen o kalabalık oralarda her gün, her saat vardı. Asık yüzlü, çatık kaşlı bir kalabalık. Belli ki insan­ların her birinin hem çok mühim bir işi, hem çok acelesi vardı.

Mürit önce buralarda yaramaz bir iş olduğunu sandı. Öyle ya; bu kadar adam bir araya geldiğine göre. Sonra böyle düşündüğüne utandı. İnsanoğlu hep bir yaramaz iş etrafında mı toplanır. Belki de bu yanlarda bir düğün dernek vardır, ona gelmişlerdir dedi. Kalabalığı yarıp çıktı.

Bu defa müridi birbirine yapışmış koca koca binalar kar­şıladı. Sel gibi akıp giden arabalar, şehrin üzerine asılmış kara bir duman karşıladı. Meyus oldu mürit. Başını kaldırıp güneşe baktı. Güneş dahi ondan meyus idi, kara dumanın ardında donup kalmış idi.

Yola düştü mürit.

Geçip giderken oracıkta büzülüp kalmış olan bir ağacın yaprağını okşadı. Eli toza bulandı. Yaprak nefes darlığı çe­kiyormuş gibi inledi. Ona çevre kirliliğinden falan bahset­meye başladı. Sonra bir kedi ile karşılaştı. Kediye selâm verdi mürit. Hayvan oralı değildi, burnunun dikine gidi­yordu. Galiba ipin ucu kaçmıştı buralarda.

Sirkeci otobüs durağının önüne gelmişti. Elele tutuşmuş giden bir genç çifte "Sirkeci Durağı"nı sordu. Oğlan kıza, kız oğlana baktı. Gülüştüler. "Senin okuman yazman yok galiba beyamca" dediler. "Bak işte burası Sirkeci Durağı" elleriyle bir tabelayı işaret ederek, "Bakın yazıyor", "Nereye gidecektiniz siz?" diye sordular,

Onlara   gideceği    yeri    söyledi.    Onlar da   bilmiyor   olmalı­lar ki,  sağa sola bakınmaya başladılar.   Sonra başka insanlar gelip toplandılar.  Her kafadan bir ses çıkıyordu.  "Ne olmuş, ne istiyormuş,  kimmiş"  diye itip kakmaya başladılar müridi. "Derken bir otobüs geldi.   Kalabalık o itiş kakış ile otobüse saldırdı.  Birbirlerini   çiğneyerek   otobüse   doluştular.    Mürit gerilerde kalmıştı.   Tam o sırada başka bir sakallı onu görmüştü.   Kolundan tutup bir kenara çekti.  Derdine  derman olmak istedi anlaşılan.

"Uyanık olacaksın kendini ezdirmeyeceksin. Baban olsa güvenmeyeceksin. Buralarda gemisini kurtaran kaptan. En sonunda "Paran var mı paran" diye,  kendince müride nasihat etti, yol yordam gösterdi.

Mürit bu kara sakallı adamın çakmak çakmak gözlerine baktı. Gördü ki adam şehrin kitabında kendine uygun bir sahife bulmuş. O sahifeyi kesip cebine koymuş. Ona teşek­kür edip selâmet diledi. Vardı kendi bildiğince efendisinin izine düştü. Sanki suya seccade saldı.

O varınca sokakların kat kat binaları katlarından soyun­dular. Ağaçlar silkinip uykudan uyandılar. Çiçekler açılıp gerçekten kokmaya başladılar. Betonlar, asfaltlar yarılıp kara toprak mis gibi ortaya çıktı. Arabalar, eşyalar hakimiyetini kaybetti. Lokantalar iki kap yemek çıkarmaya başladı. İnsanlar birbiri ile sarılıp helalleşti. Zenginler ellerini ceplerine atıp sadaka vermeye başladılar. Görülmedik işler oldu.

Mürit yürüyünce masalar, evraklar, iyi hal kâğıtları, hüviyet cüzdanları, diplomalar, harç ve pullar, çekler, se­netler seslerini kestiler.

Bu  hal üzere mürit tekkeye vardı.

Müridin "Allah" diyerek yarıp geçtiği kalabalık meğer tekkenin etrafını da sarmamış mı?

İşte   o sıra   şaşkınlık elverdi.

Bir elde testi,   bir elde çıkın,   kaldı mürit oracıkta.

Haliyle onu orada öylece bırakmadılar. İçeri alıp hatır sordular. Duydular ki tâ uzaklardan, bir dağ köyünden ko­pup gelmiştir,Efendinin hemşehrisidir diye baş üstünde tut­tular. Lakin sıkı tenbih ettiler, kim Efendi çok önemli misafirler ile halvettedir şimdi görüşmek olmaz, hele biraz sabredesin.

Mürit bir köşeye çöktü oturdu. Köyden çıktığından bu yana başa gelen halleri bir bir fikreylemeye başladı.

Ne zaman ki kapılar açıldı, mürit uzun mu uzun bir odanın öte başında Efendisini gördü.

Efendi dahi onu gördü. Onu görmekle kalmadı, önünde domur domur terlemiş Akpınar'ın suyu ile dolu testiyi fark etti.

Hal dili ile gözgöze bir süre bakışıp anlaştılar.

Mürit anladı ki aşıp geldiği engeller efendisi ile arasında uzanıp gitmektedir. Bundan öteye geçmeyi edep dışı bildi. Parlak kumaştan elbiseleri ile diz kırıp oturmayı beceremeyen siyaset adamları, bankacılar, sanayiciler, polisler, askerler, artistler, din adamları; onların altında tüccarlar, memur­lar, müdürler, şefler, şef yardımcıları. Hatta işçiler. Mürit bir ara garip başını kaşıyıp işsiz güçsüzleri de gördü.

Efendi ona kalkıp bir   "Hoşgeldin"   diyemedi. Testi ile arasında duranları çiğneyip geçemedi. Müridin hasret ateşini  dindiremedi. Yandı mürit.   Testiyi bırakıp tekkeden çıktı mürit. Bundan geri efendisi için de   dua etti mürit.