MAVİ YEŞİL KÜLTÜR-SANAT-EDEBİYAT DERGİSİ

Samsun Yazarlar Derneğimizin kapısını açtığımda postacının kapı aralığından içeriye bıraktığı dergiyi gördüm.

Mavi Yeşil.

Hemen açıp sayfaları karıştırmaya başladım.

İki ayda bir yayınlanan derginin gayet sade olan mizampajı ve yazı karakterini sevdim.

Seçtiği konular, sayfa aralarına serpiştirilen şiirler...

Bir dergide aradığım sıcaklığı buldum.

Kağıdıyla rengiyle dokusuyla dergi kokusu aldım.

Edebiyat dergileri tasarımıyla karışık, renkleriyle bayram şekeri gibi olmamalı.

Zira dergilerinde aranan muhtevadır.

Mavi Yeşil bu anlamda güzel.

İsmi de öyle. 

Yeşilin denize doğru bir halı gibi serildiği memleket Rize. 

Otuz beş yıl evvelki Rizeyi iyi bilirim.

İki yılın üzerinde ikamet ettim.

Fırsat buldukça kitabevlerinden çıkmazdım.

O gün mavi yeşil yayınlanmış olsaydı sanırım aynı şeyi yapardım.

Taşrada yayıncılık yapmak dergi yayınlamaz zor iştir.

Hele internet çağında...

Fakat ne olursa olsun ayrı bir keyfi var.

Dergide yazmakta okumakta farklı bir haz veriyor insana.

Söz uçar yazı kalır demişler.

Gün gelir internet uçar,  geriye dergiler kitaplar kalır.

Bana ulaşan dergide Yıl 21 Sayı 123 yazıyor.

Bu kadar uzun yıla yayılmış olmak dergiciliğin kahramanı olmayı gerektirir.

Kimbilir bu yılların içinde ne çetin günler, sabırlar vardır.

Bu nasıl bir sevda ki bu kadar uzun yıl dergicilik çölünde yılmadan ayakta kalabilmiş...

Samanalevi gibi üç beş ay sonra çekip gitmeyi düşünüyorsanız bu işe hiç girmeyeceksiniz.

Bu çağda 'dergin mi var derdin var'

Belki yeri değil fakat düşüncemi söylemek istiyorum.

Dergi yazılarının internette yayınlanmasını istemiyorum. 

Dergi yazıları dergide okunur be kardeşim.

Muhlamanın nasıl yapıldığından daha önemlisi nerede yenildiğidir.

Kirazı dalından, çileği toprağından...

Bu yazılar internette yok diyeceksiniz.

Okur eğer gerçekten arzu ediyorsa ulaşacaktır.

Bu da  meseleye farklı bir yaklaşımım olsun.

Mavi Yeşil ekibi kutluyorum.

Nice yıllara.

Ha bu arada gönderdiğiniz dergi için kocaman bir teşekkür.