GÖNÜLLÜ OLMAK

GÖNÜLLÜ OLMAK

Gönül herkesin bildiği ancak tarifi zor bir kelimedir. Gönül benim için, iç dünyamızdan

yansıyan duyguların harmanlandığı bir gizli mekândır. İçerisinde duyguların evirilip çevrildiği kalp,

iyilik ile beslendiğinde gönül olur. İyiliğe koşanlara bu sebepten gönüllü denir.

Gönüllü, basit bir ifadeyle bir karşılık beklemeden yapılması elzem olan bir görev karşısında

sağına soluna bakmadan “ben varım” diyenlerdir, sorumluluğu üstlenmeye talip olanlardır.

Gönülden gönül’e yol vardır diyerek 22 Mart tarihinde AFAD gönüllüsü olarak

Kahramanmaraş’a deprem felaketinin yaşandığı bölgeye hareket ettiğimiz zaman aynı fikir ve duygu

ile hareket eden, Samsundan yola çıkan bu gönüllüler ekibi elbette neyle karşılaşacağını bilmiyor

sadece tahminlerde bulunabiliyordu.

Herhangi bir maddi ve dünyalık beklentisi içerisinde olmadan zor bir işe talip olan bu ekipten

hiç kimseyi tanımıyor olsam da aynı duyguların bizi yönlendirdiği duygusuyla herkese karşı bir yakınlık

hissediyordum. Kader birlikteliği yapacağım gönüllü ekibiyle zamanla tanıştık, birçok şeyi paylaştık,

dost olduk, gönüldaş olduk.

Her yerde karşımıza çıkan yıkılmış evler, iş yerleri, fabrikalar… Anlatılan acıklı hikâyeler,

dağılan aileler, çadır kentlerde ve konteyner evlerde yaşayan depremzedelerin yaşadığı derin

üzüntünün bizlerin gönül dünyamıza yansıması elbette yıpratıcıydı.

On gün boyunca beraber çalıştığım gönüllü dostlarımın bazen yaşımızı ve fiziksel gücümüzü

zorlayan durumlar karşısında hiç şikâyetçi olduğunu duymadım, bunun iması bile yapılmadı desem

yeridir. Üstelik mübarek ramazan ayında bulunduğumuz günlerde oruç ibadetinin getirdiği zorluklara

rağmen çalışmak elbette zordu. Buna rağmen ortaya çok güzel neticeler çıktığına defalarca şahitlik

ettim.

Hayatta her çalışmanın karşılığı maddi değildir. Manevi ödüller, mutluluklar vardır.

El uzattığımız insanların teşekkür etmeleri, minnet dolu bakışları, çocuklarla geçirdiğimiz

anlarda onların yaşadığı mutluluğa şahitlik etmek, zaman zaman acılarına ortak olmak en büyük

ödülümüzdü. … Zaten bunun için gelmemiş miydik?

Deprem afeti sadece evlere değil, aileleri de, insanlara da hasar vermişti. Hiçbir şeye

benzemeyen bu doğal afet karşısında yaptı maddi ve manevi yardımları yeterli görmeyip gönüllü

olarak sahada olanlarla olmak bir ayrıcalık, mutluluk keyif ve hayat dersiydi.

Güzel insanlar tanıdım. Ülkemin geleceği olan gençlerin çabalarını gördüm.

Gönüllülüğü yaşadım, hissettim. Gönüller yapmaya gelenlerle bir arada olmak birleştirici, ders

ve ilham vericiydi. Gönüllülere bugün olduğu gibi yarın da ihtiyaç olacaktır. Gönüllülük kavramının

insana empati, anlayış, duyarlılık, sabır, kendine güven gibi bazı insani özellikleri kazandırdığını

düşünüyorum. Bu yönüyle bir kişisel gelişim sahası olarak gördüğüm gönüllüğün geliştirilmesi,

tanıtılması da bir ihtiyaç olarak göze çarpıyor.

1999 yılında yaşanan gölcük depremi sırasında üniversite öğrencisiydim. O dönemde de

gönüllü olarak çalışmalara katılmak istemiş ancak bir kurum bulmakta zorlanmış ve afet bölgesine

gidememiştim. Aradan geçen yirmi dört yıl sonra ise sahada görev alan sayısız kurum, dernek,

yardımlaşma teşkilatı ve bunlar aracılığıyla emek veren gönüllüler var. Elbette bu çok güzel bir

gelişme. Dünyanın birçok ülkesine nazaran gönüllü teşkilatlanmasında istenen seviyeye henüz tam

olarak ulaşamadık. Türkiye’de gönüllü olarak çalışmalara katılma oranı sadece % 6,2 düzeyinde.

Gönüllü dostlarımın sayılarının artması dilerim. Depremsiz, afetsiz yıllar umuduyla.