Yeyip içtiklerini ifşa etmek ruh hastalığı mı?

Bir zamanlar yediği yemeğin kokusu dışarı çıkmasın diyerek pecerelerini kapatan annelerin çocukları yok artık. Hele o anneler ki pişirdikleri yemeği sosyal medyada yayınlayıp paylaşıyorsa sözün bittiği yer demektir. Fakat söz bittiği yerden başlıyor. Bizim insanım yediği yemeği bile söylemezdi. Toplum içerisinde yediğin içtiğin senin olsun gezip gördüğün yerleri anlat ifadesi ne kadar hoş ve güzeldi. Oysa şimdilerde gezip gördüklerinden ziyade yiyip içtiklerini anlatıyorlar. Bir zamanlar Romada tıksırıncaya kadar yiyip içen sonra gırtlaklarına parmak basıp onları geri çıkarttıktan sonra tekrar yiyen insanlar iğrenç bir şekilde anlatılırken biz kendimizi bu iğrençliğin içerisinde bulmamız ne hazin? Yemek endüstirisi haline getirilen dünyamızda bu gibi basitlikler hiçbir ahlak ile örtüşmüyor. Üstelik yeryüzünde milyonlarca insan açlıkla mücadele edip hergün binlerce insan açlıktan ölüyorsa.

Bütün bunlar görüp bildikten sonra hala sosyal medyada yiyip içtiklerini paylaşanların nasıl bir ruh hali taşıdığı da tartışma konusu. Az öncede ifade etiğimiz gibi bizinm insanımız bir zamanlar yediklerini hissettirmemek anlamında arkadaşlarını yanında ağızlarını kapatmayı edepten sayıyorlardı. Elbette yazık deyip geçemeyiz. Geçilemez de. Uyarmak uyandırmak birilerinin vazifesidir. 

Sonradan görme deyimiyle yorumlanabilir fakat esas sorun toplumdaki edepten yoksunluğun göstergesi denilebilir.

Bu davranış insanlara ait değildir. Hatta hayvanlar bile yemek yerken bunu başkalarıyla paylaşmak istemediği görülmekte sinirli halleriyle dikkat çekmektedirler.

Önemli yerlerde görev yapan yöneticilerin de böyle davranıp yemeklerinin resimlerini çektirmeye müsaade etmeleri acı bir gerçektir. Özellikle toplu yemek veren Belediye Başkanlarının bu yemekleri teşhir etmekten kaçınmaları toplum etiği açısından önemlidir. Hatta misafir oldukları sofralarda bunları yapması da eleştiri almaktadır.