Allah insanı eşrefi Mahlükat olarak yaratmış.
Yani yaratıkların en şereflisi manasına geliyor.
İnsan şerefli bir varlık.
Ölünceye kadar bu şerefi korumakla mükellef.
Şerefin içerisinde neler yok ki...
Değerler yumağı.
Ondan yoksun olmak 'Belhüm adal' anlamını taşıyor.
Yani hayvanlardan da aşağı.
Öyleyse bu mana muhafaza edilmeli.
Peki ya Şerefsizlik!
Yaradılış gayesinden uzaklaşmak.
Varlığıyla zıtlaşmak.
Sebebiyetini inkar etmek.
Aşağıların aşağısına düşmek...
Son yıllarda birbirine kızan bu kelimeyi savuruyor.
Şerefsiz! diyor.
Küfür değil belki fakat ondan öte.
Söyletmemek gerek belki fakat;
Söyleyen söylerken bir şeyini kaybediyor.
Kendinden uzaklaşıyor.
Yani şerefinden uzaklaşıyor.
Kendinde olmayanla başkasını yaftalıyor.
Şerefli bir varlık şerefsiz ifadesini kulllanmaz.
Kullanmışsa mutlaka delili olmalıdır.
Yoksa eğer döner dolaşır o kelime kendisine gelir.
Söylemeden evvel düşünmeli.
Yoksa ...
Düşünmeden söylenen her söz söylendikten sonra sahibini düşündürür.
Düşündürmekle kalmaz...
Rezil eder.
Alçaltır.
Söz özün dilden dökülen pınarıdır.
Bulanık mı berrak mı?
Eskiler güzel söylemiş.
Kimsenin özünü bilemeyiz fakat sözünü dinledikten sonra özü hakkında bir fikre varabiliriz.
Öyleyse.
Söze bakmalı.
Sözüdür insanı adam eden.
Velhasıl sözün peşine takılın sizi adrese götürür.
Güzel sözle çağırın davet edin.
'Eğer onları güzel sözle davet etmeseydin hepsi yanından dağılır giderdi:..'(Kuran)
Sakın ola ki bulunduğunuz konum itibarıyla rastgele konuşmayın.
Söz yaydan çıkan oka benzer çıktımı geri gelmez.
Dile söze dikkat hem de pür dikkat!
02.11.2015 21:16:16