Modern zamanlar denilen bir çağda yaşıyoruz. Geçmiş nesillerin hayal bile edemediği bazı şeyleri bugün çok sıradan olaylar halinde yaşıyoruz. Eskiden aylar alan mesafeleri birkaç saate alabiliyoruz. Problemlerimizi bazı bir tuşa basarak halledebiliyoruz. Bir zamanlar şehirleri ortadan kaldıran hastalıklar sadece tarih kitaplarında kaldı. İnsanoğlu uzayın sınırlarını zorluyor.
Tüm bu gelişmelere karşın değişmeyen, azalmayan ve çoğalmayan yegâne şey zaman. Değerini bilmediğimiz ve çoğu zamanda israf ettiğimiz bir değer olan zaman.
Şöyle bir hikâye vardır:
Bir gün padişahın huzuruna bir adam getirmişler. Adamın öyle bir hüneri varmış ki dünyada bunu yapabilen bir kişi daha bulunmamaktaymış.
Padişah: "Becerin nedir?" Diye sormuş. Adam: "Padişahım ben kırk adım uzaklıktan ipliği atınca iğnenin deliğinden geçiririm" demiş.
Padişah: "Hünerini göster" deyince adam söylediğini yapmış, kırk adım uzaklıktan ipliği atıp iğnenin deliğinden geçirmiş.
Padişah gösteriyi çok beğenmiş. Sonra da:
"Bu adama kırk altın verin sonra da kırk sopa çekin" demiş.
Adam bu beklemediği cevap karşısında şaşırmış. Çekinerek bu cezanın nedenini sormuş.
Padişah da: "Kırk altın hünerin için, kırk sopa da böyle lüzumsuz bir işe yıllarını harcadığın için" demiş.
Hayat bizlere sunulmuş bir armağan. Ancak bu kıymetli armağanı boş işlere harcamak ancak israf ile açıklanabilir.
Yaşam ancak değerlendirildiği zaman, başka yaşamların güzelleşmesi için harcandığı zaman anlamlı olabilir. Yemeye, içmeye, uyumaya, eğlenmeye de vakit ayrılabilir ancak bunlar asla yaşama amacımız olmamalıdır.
Yaşadığım mahallede her sabah işe giderken kış gününde aç kalan kuşlar için ekmek ufakları doğrayan yaşlı bir kadın görürdüm. Genellikle akşam dönüşte de o ekmek ufaklarını yiyerek rızkını bulan kuşları gördüğümde sevinir ve başkaları için, aç kalmış kurt kuş için vakit ayıran insanlar aramızda olduğu için mutlu olurdum.
Gönüllü olarak hastanelerde, sosyal çalışmalarda, huzurevlerinde, çocuk yuvalarında özgür iradeyle ve dayanışma ruhu içinde, herhangi bir maddi karşılık beklemeden çalışan çabalayan insanların olduğunu biliyorum ve artmasını canı gönülden istiyorum.
Zamanını ve enerjini çok da gerekli olmayan işler yerine başkaları için harcayan insanımız çoğaldıkça dünya daha yaşanır olacaktır.
Başka yaşamları güzelleştirmek için yaşandığında hayat anlam kazanır.
Her anımızı faydalı uğraşlarla değerlendirmek dileğiyle.